„Kalendarz Salwatora” narodził się z inicjatywy ks. Benignego Dziadka, pierwszego prowincjała prowincji polskiej Salwatorianów, a niegdyś także redaktora pierwszego polskojęzycznego pisma o.o Salwatorianów („Posłańca Salwatoriańskiego”). „Kalendarz Salwatora” był wzorowany na niemieckojęzycznym roczniku „Apostel Kalender”, z którym ks. Benigny zetknął się już jako 15-letni chłopiec. Ponieważ niemiecki pierwowzór odznaczał się dużym formatem, również jego polski odpowiednik przejął tę cechę.  „Kalendarze Salwatora” wychodziły w Krakowie (roczniki 1926-1932), Trzebini  (roczniki 1933-1936 ) i Mikołowie ( roczniki 1937-1940), przy czym ostatni rocznik (1940 ) – wyniku przeniesienia redakcji – był już rozprowadzany na terenie Trzebini, gdzie po II wojnie światowej ukazywał się jeszcze przez trzy lata (roczniki 1947-1949 ). W okresie przedwojennym „Kalendarze Salwatora” redagowali kolejno: ks. Benigny Dziadek, ks. Wojciech Mieszkowski, ks. Czesław Małysiak, ks. Antonin Michalik oraz ks. Stanisław Matusik. Nazwiska redaktorów nie były uwidaczniane na łamach, a zamieszczane na wstępie teksty były najczęściej sygnowane „Redaktor”. Nakład poszczególnych roczników „Kalendarza Salwatora” był zwykle znacznie wyższy niż nakłady salwatoriańskich miesięczników, ale bardzo zróżnicowany: 20.000 egz. (1926)., 25.000 egz. (1930), 40.000 egz. (1933), 30.000 egz. (1935). Początkowo pismo wychodziło spod pras drukarni krakowskich – w firmie Koziańskich, drukarniach „Powściągliwość i Praca” oraz Jana Gablankowskiego. Później drukowano je już we własnej drukarni „Salvator”
(w Mikołowie, a następnie w Trzebini).  

W zbiorach trzebińskiej biblioteki znajduje się „Kalendarz Salwatora” na 1935 rok – wydany terenie Trzebini, zszedł (w nakładzie 30.000 egz.) z pras drukarni „Powściągliwość i Praca” w Krakowie (mieszczącej się przy ul. Kazimierza Wielkiego 95). Mimo, że trzebiński egzemplarz jest częściowo zdefektowany (posiada tylko kartę tytułową, a brakuje kolorowej okładki), na uwagę zasługują zamieszczone w nim artykuły: ks. Marekowskiego („Bazylika św. Piotra w Rzymie), architekta Jana Sas Zubrzyckiego („Kaplica Jasnogórska”), ks. Anatola Lampki („Towarzystwo Boskiego Zbawiciela - xx. Salwatorianie”), ks. Tadeusza Marekowskiego („Przegląd Światowy”). Ponadto, warto przeczytać artykuł podpisany kryptonimem J.S. (prawdopodobnie Józef Sieńko), a zatytułowany „Dzieła Wita Stwosza w Kościele Mariackim w Krakowie”. Cenne są również zamieszczone w tym roczniku zdjęcia: „rozbijanie dzwonów w Rosji Sowieckiej”, misja salwatoriańska w Chinach, obchód rocznicy encykliki papieskiej w Krakowie 27 maja 1934, a także fotografie grup rekolektantów (panny i maturzyści), biorących udział w rekolekcjach zamkniętych na terenie klasztoru o.o. Salwatorianów w Trzebini. Warto też podkreślić, że architekt Jan Sas-Zubrzycki był nie tylko autorem artykułów w „Kalendarzu Salwatora”, ale także twórcą pierwszego projektu trzebińskiej świątyni pod wezwaniem Najśw. Serca Jezusa – ostatecznie zmodyfikowanego – wedle którego kościół o.o. Salwatorianów miał mieć pierwotnie dwie wieże różnej wysokości, z czego wyższa miała być wieżą zegarową.